چه خون‌ها که به دل اهل بیت علیهم‌السلام نشست!

باز خوب است علی کسانی را داشت تا در غم از دست دادن محمد ابن ابی بکر او را تسلی بدهند.
زینب چه بگوید؟!
چه می‌توانست بگوید؟!
غم از دست دادن خانواده و پسران کم نبود، که غم اسارت و تیمار کودکان هم مزید بر علت بود، اما همه‌ی اینها را هم که بتوانی نادیده بگیری، نمی‌شود این را نادیده گرفت، که نه تنها زینب کسی را نداشت که به او دلداری بدهد، بلکه خود باید دیگران را دلداری میداد.
بخصوص رقیه‌ی سه ساله را…
اصلً انگار زینب آمده بود که مرهم درد اهل بیت علیهم‌السلام باشد.
علی را بعد از شهادت فاطمه دلداری داد؛
حسین را بعد از شهادت علی…
حسین را بعد از شهادت حسن…
سجاد را…
رقیه را…
سکینه را…